بررسی و سنجش میزان هویت محله‌ای شهروندان تهرانی

مقدمه و هدف پژوهش: هدف اصلی از پژوهش پیش روی، بررسی وضعیت هویت محله ای شهروندان تهرانی می باشد. هویت محله ای در گذشته های نه چندان دور تهران، در حد بالایی قرار داشته و گستردگی روابط محله ای از بسیاری از آسیب ها و ناهنجاری های محیطی جلوگیری می نموده است. احساس عمیق تعلق محله ای سبب می گردید علاوه بر ایفای نقش های فراوان اجتماعی، فضای موجود بین ساکنین بسیاری از نیازهای عاطفی و روانی آن ها را نیز شامل شود. اما با توجه به تغییرات عمده کالبدی و اجتماعی شهر تهران، بررسی مجدد و عمیق هویت محله ای شهروندان تهرانی لازم و ضروری به نظر می رسد. شناخت سازوکارهای جدید هویت محله ای، برنامه ریزی های بهتر در این زمینه را منجر خواهد شد. برای مبانی نظری این پژوهش از نظریه های نظریه پردازان کلاسیک، نظریه های هویت، نظریه های هویت مکانی و به طور خاص هویت محله ای استفاده شده است؛ لذا در این خصوص به نظریات زیمل، پارک، شامای، استرایکر و زایل توجه شده است. روش پژوهش: روش انجام پژوهش، پیمایشی با ابزار پرسشنامه می باشد. جامعه آماری، کلیه افراد بالای 91 سال شهروندان شهر تهران است که به وسیله مراجعه به منازل شهروندان، داده ها گردآوری شده است. نتیجه گیری: مهم ترین نتایج این پژوهش عبارتند از: متغیرهای زمینه ای تأثیر چندانی در هویت محله ای شهروندان تهرانی ندارند. میزان هویت محله ای شهروندان تهرانی در وضعیت متوسطی قرار دارد.